[ آموزش معماری از بوزار تا اِنسا]
مهریز اخوان ذاکری
مدرسه هنرهای زیبای پاریس را می‌توان نخستین مؤسسه‌ی آموزشی آکادمیک هنری در جهان نام نهاد، که به آموزش هنرمند نگارگر، هنرمند پیکرتراش و معمار همت گمارد. تشکیل آموزش هنر در فرانسه به دوران شکوه، جلال و ثبات سیاسی فرمانروایی لوئی چهاردهم (۱۷۱۵-۱۶۳۸) باز می‌گردد. در دوران لویی چهاردهم، سنت دولت گرایی و دیوانی در فرانسه به اوج خود رسید و همچنین هنر، ادبیات، معماری، علم و دانش، و صنعت نیز در این زمان چنان اوج گرفت که در تاریخ اروپا سابقه نداشت. بی‌جهت نبود که لوئی چهاردهم را «لوئی کبیر» یا «پادشاه خورشید» می‌نامیدند، و تا پیش از ناپلئون (پادشاه دیگر فرانسوی و اثرگذار بر مدرسه بوزار)، او بزرگترین پادشاه تاریخ اروپا بود. او را که از بدو تولد، لقب «دیودونه» Dieudonné یا «خداداد» داده بودند، در سن پنج سالگی و در پی مرگ پدرش (لوئی سیزدهم) بر تخت نشست و ۷۲ سال و ۱۱۰ روز سلطنت کرد و از این روی میراث یکی از طولانی‌ترین سلطنت‌ها را در تاریخ فرانسه و همچنین تاریخ اروپا را از خود بر جای نهاد. پادشاهی او هم‌زمان بود با سلطنت شاه عباس دوم، شاه سلیمان و شاه سلطان حسین، آخرین پادشاهان صفوی در ایران.
تأسیس دو آکادمی آغازین و استقرار در کاخ لوور بین ۱۶۹۳ و ۱۸۰۷
در زمان لوئی چهاردهم، دو آکادمی هنر و معماری، به عنوان مهمترین نهادهای آموزش هنری در پاریس فرانسه تشکیل شد. تأسیس آکادمی رویال نقاشی و مجسمه‌سازی در سال ۱۶۴۸ و تأسیس آکادمی رویال معماری در سال ۱۶۷۱. این دو آکادمی بعدها به دستور لوئی چهاردهم در کاخ لوور استقرار یافت و به آموزش نقاشی، مجسمه‌سازی و معماری ادامه داد. کاخ لوور از دیرباز، کاخ سلطنتی و محل استقرار پادشاه، ملکه و خاندان سلطنتی و دولت بود. پس از اصلاحات دوران لوئی چهاردهم، و ساخت کاخ بزرگ و باغ ورسای، و انتقال پایتخت از لوور به ورسای (شهری در نزدیکی و در جنوب غربی پاریس)، لوئی چهاردهم از کاخ لوور به ورسای اسباب‌کشی کرد، و بخشی از کاخ لوور را در اختیار آکادمی‌های هنر و معماری قرار داد. از اینجا به بعد بود که کاخ لوور کم‌کم شکل یک نمایشگاه بزرگ هنری به خود گرفت، و نقاشان شهیر از ایتالیا و سایر اروپا نیز نقاشی‌هایشان را برای نمایش به لوور می‌آوردند، و هنرجویان جوان نیز در لوور به مشق هنر و معماری می‌پرداختند.
انقلاب فرانسه در ۱۷۸۹ و انحلال آکادمی سلطنتی
با انقلاب فرانسه در سال ۱۷۸۹، عملا بساط نهادهای سلطنتی (رویال) برچیده شد. انقلابیون، بین لوور و ورسای تفاوتی نمی‌دیدند، و لوور نشینان را به همان چشم می‌دیدند که ورسای نشینان را. هنر را نهادی سلطنتی می‌پنداشتند، حتی به مبارزه با هنر سلطنتی پرداختند. مجسمه‌های مفرغی بیشماری را که در سطح شهر پاریس و یا کاخ ورسای بود، پایین کشاندند، آب کرده و با آن سکه‌ی نظام جدید ضرب کردند. کاخ لوور از آتش کینه‌ی انقلابیون در امان ماند، زیرا مدتها بود که کارکرد سلطنتی نداشت، و تبدیل‌شدن آن به یک موزه، آنرا نجات داد. اما پس از انقلاب، پروژه‌ی دگرگونی لوور به یک موزه‌ی عمومی کلید خورد. اما آکادمی‌های سلطنتی هنر و معماری، برچیده و منحل شدند.
بازگشایی در ۱۸۰۷ و خانه‌بدوشی آکادمی‌های هنر و معماری تا ۱۸۱۹
با روی کار آمدن ناپلئون بزرگ، -مقتدرترین پادشاهی که اروپا پس از لوئی کبیر به خود می‌دید- دوباره آکادمی‌ها پس از ۱۸ سال بازگشایی شدند. ناپلئون در ۱۸۰۷حکم داد تا آکادمی‌ها احیا شوند و کار خویش را ادامه دهند. در همین حال، پادشاه مقتدر جدید فرانسه، -که در سال ۱۸۰۴ در کلیسای نوتردام پاریس تاجگذاری کرده بود- از همان سال ۱۸۰۷ نهاد حکومت را از کاخ ورسای به کاخ لوور منتقل کرد.
اگرچه آکادمی‌ها دوباره احیا شدند اما دیگر جایی در کاخ لوور نداشتند، وخانه‌بدوش شدند. این بلاتکلیفی آکادمی‌های هنر و معماری تا ۱۸۱۹ به درازا کشید. در این میان، آکادمی‌های سلطنتی هنر و معماری, در مکان‌هایی موقتی استقرار یافتند. مثلا در سال ۱۸۱۶ در کولژ چهار ملت (کتخ ناسیون quatre nations) یا کاخ انستیتو مستقر شدند. اما هویت مکانی ثابت نداشتند. اما ۱۸۱۹ سالی سرنوشت‌ساز برای آکادمی‌های هنر و معماری بود.
فرمان حکومتی ادغام آکادمی‌ها و تشکیل مدرسه هنرهای زیبا در ۱۸۱۹
می‌توان گفت با یک حکم حکومتی از سوی ناپلئون بود که آکادمی هنرهای زیبا با ادغام دو آکادمی احیا شده‌ی هنر و معماری در سال ۱۸۱۹ بنیانگذاری شد. این مدرسه به دستور ناپلئون در نشانی شماره‌ی ۱۴، خیابان بوناپارت، که محل سابق موزه‌ی یادمان‌های پاریس بود مستقر شد، که امروزه هم در همین نشانی قرار دارد و شماره‌ی ۱۴ خیابان بناپارت، در منطقه شش پاریس و در کنار بلوار سن ژرمن, به هویت اصلی مدرسه‌ی هنرهای زیبا (بوزار) تبدیل شد.
تأسیس مدرسه هنرهای زیبای پاریس را به تاریخ ۱۸۱۹ و فرمان حکومتی مبنی بر ادغام آکادمی‌ها نسبت می‌دهند، ولی همچنان برخی در فرانسه، سال تأسیس آکادمی و پایه‌گذاری مدرسه بوزار را همان ۱۶۴۸ درنظر می‌گیرند، یعنی آغاز کار آکادمی‌های سلطنتی در دوران رژیم سابق. (به دوران سلطنتی سلسله‌ی بوربون‌ها در فرانسه که با انقلاب فرانسه منقرض شده و فروپاشیدند، آنسی‌یَن رژیم ancien régime یا رژیم سابق می‌گویند.) مثلا به این کارت دعوت که در زیر می‌آید دقت کنید. این کارت دعوت به مناسبت جشن سیصدمین سال تأسیس مدرسه هنرهای زیبای پاریس در سال ۱۹۴۸ است که به ابتکار رئيس جمهور فرانسه برگزار می‌شود و حضور او در جشن نیز اعلام شده است. در این کارت دعوت، مبدأ تاریخی مدرسه بوزار، سال ۱۶۴۸ درنظر گرفته شده است.
متن کارت:
۱۹ ژوئن ۱۹۴۸،
شماره ۱۳، خیابان کنارهی ملکه، مدرسه بوزار
جشن شب سیصدسالگی
پس از ساعت ۱۰ و به یاد شاه لوئی چهاردهم و در صحن او، منتظر شما هستیم
تئاتر وردور، با همراهی هنرمندان باله‌ی اوپرا
نمایش – آتش‌بازی – رقص با ارکستر سوپرانوی ژان ریگو
تحت حمایت آقای رئیس جمهور
ورودی: ۸۰۰ فرانک
دانشجویی: ۴۰۰ فرانک
لباس شب : سختگیرانه و با دقت زیاد
به نظر می‌رسد، در این کارت دعوت، اراده‌ی لوئی چهاردهم برای تأسیس آکادمی سلطنتی هنر جشن گرفته می‌شود، حال آنکه سیصدسال پیش، آکادمی سلطنتی لوئی بزرگ، در ساختمان کنونی که در آن جشن برگزار می‌شود نبود. همچنین از نوع آدرسی که برای حضور در جشن داده می‌شود، که از درب شمالی از خیابان کنارهی (رود سن) ملکه آدرس داده می‌شود تا هوشمندانه، از نام بناپارت برای دادن آدرس درب اصلی ورودی مدرسه اجتناب شود، تا در عوض، نام لوئی چهاردهم در کارت دعوت بیاید.و رئیس‌جمهوری که دعوت است کسی نیست جز ونسان اوری‌یول Vincent Auriol یک سوسیالیست که از شاخه‌ی فرانسوی کارگران بین‌المللی به ریاست جمهوری انتخاب شده بود، و شاید میانه‌ی خوبی با بناپارتیست‌های راست‌گرا نداشت.
بوزار بین سالهای ۱۸۱۹ تا ۱۸۶۳
آکادمی هنرهای زیبای پاریس از ۱۸۱۹ تا ۱۸۶۳، دارای سه گروه آتلیه است :
آتلیه نقاشی / آتلیه مجسمه‌سازی / آتلیه معماری
مجموعه‌ی مدرسه‌ی بوزار شامل چندین صحن و ساختمان است. صحن بناپارت (ورودی)، ساختمان و صحن موریه (صحن رواق‌ها و مجسمه‌ها)، صحن شیمای، صحن لوژ، صحن اونور، صحن پره، حیاط ساختمان شیمای،
ساختمان دروس (شامل آتلیه‌ها و کتابخانه و مرکز اسناد و یک صحن سرپوشیده‌ی شیشه‌ای نمایشگاهی)، ساختمان لوژ، نمازخانه، گالری نمایشگاهی، ساختمان پره، و ساختمان شیمای.
فرمان حکومتی ۱۸۶۳ و تغییر ساختار بوزار
در سال ۱۸۶۳ فرمان حکومتی، نظام آکادمی را تغییر داد و آنرا به یک مدرسه ملی عالی تغییر وضعیت داد. نام رسمی آکادمی به مدرسه عالی ملی هنرهای زیبای پاریس تغییر پیدا کرد. در این سال، یعنی ۱۸۶۴ یک آتلیه گراوور هم به مدرسه افزوده شد. در این سال،تعداد آتلیه‌های رسمی،یا «درونی» مدرسه، بدین شرح بود : ۴ آتلیه نقاشی / ۴ آتلیه مجسمه (شامل ۱ آتلیه گراوور)
۳ آتلیه معماری آتلیه‌ها به نام شِف‌ها یا استادهای آتلیه نامگذاری می‌شدند. آتلیه‌های نقاشی عبارت بودند از : کابانه، ژروم، پیل، هنریک-دوپُن. آتلیه‌های مجسمه‌سازی عبارت بودند از: دوومُن، ژووفروی، گیوم، و فاروشون [آتلیه گراوور بر روی فلز و بر روی سنگ نازک]. آتلیه‌های معماری عبارت بودند از: کُنستان-دووفو،لاسنه، و پاکار.
سال اول، همگی دانشجویان، دروس نقاشی از مدل زنده یا نقاشی از مولاژ یا اشیا و مجسمه‌ها را داشتند. آتلیه‌های مجسمه‌سازی، دروس مجسمه از مدل زنده داشتند، و آتلیه‌های نقاشی، در سالها مختلف، نقاشی از مدل زنده را داشتند.
بالا: آتلیه پولن، پایین: آتلیه پاسکال، عکس‌ها حدود سال ۱۹۳۷
چگونگی پذیرش در مدرسه‌ی هنرهای زیبا
پذیرش در مدرسه هنرهای زیبا، دو راه کلی داشت. آزمون ورودی، مهمترین روش برای ورود به مدرسه بود. اما راه دیگر این بود که شِف آتلیه، شخصا کسی را پذیرش می‌کرد، که آن شخص دیگر نیازی به گذراندن آزمون ورودی نداشت.
موارد آزمون کنکور ورودی مدرسه
یک دسن (طراحی) ۱۲ ساعته از یک مدل زنده
یک دسن ۱۲ ساعته از یک مولاژ
یک طرح مدلسازی و اسکیس ۸ ساعته
یک مصاحبه با ژوری و ارائه‌ی پورتفولیوی هنری
پروژه‌های معماری چنین ارائه می‌شد:
– در وهله نخست، «روی لُژ می‌گذاشتند» در ساختمانی به نام لُژ می‌گذشت. دانشجو یک برنامه شامل تئوری و موضوع دریافت می‌کرد و ۸ تا ۱۲ ساعت وقت داشت تا یک اسکیس اولیه را بکشد و تحویل دهد.
– سپس دانشجو یک مهلت سه هفته‌ای تا یک ماهه داشت تا اسکیس را کامل کند ولی خطوط اصلی «لو پارتی» («بخش») را حفظ نماید.
– سپس پروژه توسط شِف یا «رئيس» و اسیستان‌ها [دستیاران شِف] کورکسیون می‌شد
– سپس «شارت» بود یعنی کسانی که در مرحله آماده‌سازی برای تحویل پروژه هستند و تأخیر دارند لذا شب‌ها بیدار می‌مانند و روز تحویل هم تا آخرین دقیقه کار می‌کنند فلذا مدارک تحویل را با گاری و با شتاب به مدرسه می‌برند.
– مرحله بعدی : «راندوو» یا تحویل نهایی پروژه
– مرحله پایانی: «ژوژمان» یا قضاوت پروژه
ترکیب دانشجویان معماری از ۱۸۹۴ تا ۱۹۵۳ :
در سال ۱۸۹۴، تعداد دانش‌آموزان پذیرفته شده در مدرسه، ۱۲۶۵ نفر بود که از میان آنها
۲۸۶ نقاش،
۱۶۳ مجسمه‌ساز ،
۸۱۳ معمار.
در سال ۱۹۲۸، تعداد دانش‌آموزان پذیرفته شده در مدرسه، ۱۷۶۷ نفر بود که از میان آنها
۲۳۸ نقاش،
۱۳۵ مجسمه‌ساز ،
۱۳۹۴ معمار.
در سال ۱۹۴۸ ، تعداد دانش‌آموزان پذیرفته شده در مدرسه، بیش از ۲۰۰۰ نفر بود که از میان آنها کمابیش
۶۰۰ نقاش،
۲۰۰ مجسمه‌ساز ،
۱۲۰۰ معمار.
در سال ۱۹۵۳، تعداد دانش‌آموزان پذیرفته شده در مدرسه، بیش از ۳۵۰۰ نفر بود که از میان آنها کمابیش ۲۳۰۰ معمار.
شارِت charette
شارِت که در زبان فرنسه به معنای گاری است، از واژگان رایج در آموزش معماری است که در ایران هم معروف است. این واژه از اینجا می‌آید که دانشجویان بوزار در روز تحویل [راندو]، پروژه ها را با گاری به محل ژوژمان می‌بردند و حتی پشت گاری نیز روی پروژه های خود کار می‌کردند. اما به طور عمومی، این روزها در مدرسه‌ها و دانشکده‌های معماری، شارِت یعنی تلاش برای به انجام رساندن پروژه و آماده کردن‌اش برای راندو [تحویل]، در یک دوره کاری فشرده و با زمان محدود، که این تلاش فشرده شامل شب زنده‌داری برای راندو کردن پروژه [یا به قول فرانسوی‌ها نوئی بلانش یعنی شب سفید] و نیز اقامت شبانه‌روزی در آتلیه‌ی مدرسه یا دانشکده است.
پس از جنبش ماه مه ۱۹۶۸ و تولد UPS ها
می‌توان گفت این جنبش دانشجویی سوسیالیستی ۱۹۶۸ فرانسه فضای آموزش معماری را کاملا دگرگون کرد. آموزش معماری از مدرسه هنرهای زیبا جدا شد. و اصلاحاتی بنیادین در آموزش معماری پدید آمد. قانون ۶ دسامبر ۱۹۶۸ توسط آندره مالرو وزیر فرهنگ فرانسه، دستور به جدایی مدارس معماری از هنرهای زیبا داد. مدارس مختلف هنرهای زیبا و مدارس مستقل معماری در شهرهای مختلف تشکیل شدند.
تشکیل واحدهای آموزشی معماری به اختصار او.پ.آ UPA
تا سال ۱۹۶۸، آموزش معماری توسط دانشکده هنرهای زیبا در پاریس و 3 شعبه‌ی آن در استانها (لیل ، بوردو ، مارسی) ارائه می‌شد که شعبه‌ها به بخش معماری آکادمی هنرهای زیبا وابستگی داشت. مسابقات گزینش و پذیرش را برگزار کرد، به ویژه مسابقه‌ی جایزه‌ی رُم Prix de Rome ، که برندگان جایزه را با اقامت در ویلا مدیچی پاداش می‌دادند و در طی آن مجبور شدند چندین «پروژه» تولید کنند، کارهای گرافیکی که مدت ها بر اساس بررسی آثار باستانی انجام شده است. و یک پروژه بزرگ.
در سال ۱۹۶۸، معترضان جنبش دانشجویی مدرسه‌ی هنرهای زیبای پاریس، مدعی عضویت در دانشگاه شدند. در آغاز سال تحصیلی ۱۹۶۹-۱۹۶۸، وزیر فرهنگ آندره مالرو، برای آشتی با آکادمیسین‌ها، فرمان ایجاد یک دوجین «واحد آموزشی معماری» (UPA) را صادر کرد، از جمله واحدهای شش و هشت در پاریس، چند واحد دیگر در حومه‌ی پاریس، و دیگر واحدها که جایگزین مدارس معماری تولوز، بوردو، مارسی، نانسی، شدند. همچنین واحدهای جدید آموزش معماری UPA در شهرهای رن، لیون، روئن، استراسبورگ، سن ایتین و غیره را تشکیل داد. بدین ترتیب بخش معماری مدرسه هنرهای زیبا در پاریس از میان رفت، وحدت رشته‌های هنرهای زیبا شکسته شد. واحدهای جدید آموزشی استقلال نسبی برای مدیریت آموزش‌های مورد نظر خود برای ارائه داشتند، بدون هیچ گونه ارتباط واقعی با دانشگاه.
روی بنر بالای سردر نوشته شده: اعتصاب ادامه دارد.
سال ۱۹۶۸ سال محوری اصلاح آموزش معماری
فرمان ۶ دسامبر سال ۱۹۶۸ با وزیر فرهنگ جدید، بحث های چند ساله پیرامون آموزش معماری را پایان می‌دهد.
«آموزش معماری باید با زمان ما سازگار باشد، یعنی نباید از نوع سنتی و دلبخواهی باشد بلکه باید یک آموزش تمام وقت باشد ، با دوره هایی که در همه مدارس مشترک است. حداقل برنامه آموزشی باید توسط همه بکار گرفته شود تا گشودگی کافی در علوم انسانی و جدیدترین تکنیک ها مانند علم کامپیوتر انجام شود که امروز وارد ساخت و ساز شده است. در واقع دانشجویان معماری باید برای حرفه‌ی معماری که امروز بازتعریف شده -که در فرایندهای ساخت و ساز مدرن نقش ایفا می‌کنند- آماده شوند. […] مهم است که محیط زندگی فرانسوی ها از کیفیت برخوردار باشد و فکر نمی‌کنم معماری که از تحول عمومی فاصله داشته باشد و در مسیر مدرن شدن جامعه نباشد، بتواند به جامعه کمک کند و نوسازی معماری آنرا ضمانت بدهد. آموزش اصلاح نشده است. برای این منظور ، من با بسیاری از سازمان‌ها، و شخصیت‌های زیادی مشورت کردم و اصلاحات بزرگی را برای پیشنهاد به دولت پیشنهاد کردم، یک اصلاحات اساسی. [گزیده ای از سخنان آندره مالرو در مجلس ملی ۱۳ نوامبر ۱۹۶۸]
این فرمان در تاریخ ۶ دسامبر ۱۹۶۸، آغاز تولد واحدهای آموزشی معماری (UPA) است. این مدارس خودمختار بین پاریس (پنج واحد) و استانها (سیزده واحد) تقسیم می‌شوند. آنها جایگزین مدارس معماری منطقه ای می شوند، که در سال ۱۹۰۵ ایجاد شده اند و سی و هفت سال بعد نام مدارس عالی ملی معماری (ENSA) را می‌گیرند.
معماری و آموزش آن در سال ۱۹۶۸ فراتر از مدرسه هنرهای زیبا بازتعریف شدند. علاوه بر مسابقه‌ی پذیرش، این مصوبه همچنین جایزه‌ی رم را نیز لغو می‌کند که زمانی اعتبار و آبروی این مدرسه را تضمین می کرد.
اصلاحات متوالی تعداد سالهای تحصیلی را تغییر می‌دهد. در دهه 70، سال ششم معادل سال اول پایان‌نامه بود و ادامه‌ی آن به مدت ۳ سال سطح دکترا اعطا شد (منبع CCST – کمیسیون فرهنگی، علمی و فنی). در دهه ۱۹۸۰ مدرک دیپلم BAC + 6 است و برخی از دانشجویان ۵ تا ۱۰ سال قبل از ارائه پایان‌نامه TPFE خود به عنوان کارمند مشغول به کار هستند. در طول دهه ۱۹۹۰، طول دوران تحصیل به ۵ سال کاهش می‌یابد. در سپتامبر ۱۹۹۸، برنامه درسی اصلی هر دوره دو ساله به یک دوره سه چرخه [سیکل] تبدیل می‌شود.
آموزش معماری در سه چرخه [دوره] بین سالهای ۱۹۹۷و ۲۰۰۷ برگزار می‌شود:
دوره اول، آموزش عمومی دو سال به طول می‌انجامد و منجر به یک مدرک کارشناسی در مطالعات معماری، یک دیپلم ملی در آموزش عالی می‌شود.
دوره دوم، دوساله تخصصی، منجر به یک دوره کارشناسی ارشد در مطالعات معماری ، و یک دیپلم ملی در آموزش عالی.
دوره سوم دوره‌ی دانش عمیق‌تر، که منجر به یا دیپلم معمار فارغ التحصیل دولت (DPLG) ، یا یک دوره کارشناسی ارشد ملی تحصیلات عالی در زمینه معماری می‌شود. چرخه سوم منتهی به دیپلم معمار DPLG به مدت دو سال است.
این مسیر پس از ارزشیابی در انتخاب (پرونده و مصاحبه) قابل دسترسی است. در پایان تحصیلات، دانشجویان مجبور بودند دوره کارآموزی عملی را در آژانس معماری حداقل ۶ ماه انجام دهند و تزی را همراه با یک پروژه بنویسند (TPFE ، کار شخصی پایان تحصیل) با آمادگی به طور متوسط ۱ سال) ، وی مجاز به گرفتن دیپلم معمار فارغ التحصیل توسط دولت با یا بدون ذکر کردن دولت است.
پس از ۲۰۰۵ و تولد ENSA ها
در سال ۲۰۰۵ دوباره نظام آموزشی مدارس معماری تغییر می‌کند و به «مدارس عالی ملی معماری» تغییر نام می‌دهد. واحدهای آموزشی در هم ادغام می‌شوند و اِنسا ها را می‌سازند.
تلفیق و تجمیع او.پ.آ ها در مدرسه‌های جدید اِنسا
UPA های قدیمی تبدیل به «مدارس معماری» می شوند و سپس در سال ۲۰۰۵ به «مدارس ملی معماری» (ENSA) . اصلاحات اروپایی متعاقب تصمیم‌گیری بولونیا باعث شده است تا ENSA ها چارت آموزشی خود را تحكیم كنند. تا به امروز در فرانسه، مانند تقریبا در تمام کشورها، آموزش‌های اولیه در پنج سال به دو چرخه [سیکل] تقسیم می‌شود. لیسانس و فوق لیسانس.
در سال ۲۰۱۵، دولت یک استراتژی ملی برای معماری (۳۰ اقدام ، در شش محور) منتشر می‌کند، که بخشی از آن مربوط به آموزش و همچنین ورود و متصل شدن حرفه‌ی معماری با فضای حرفه‌ای ساخت‌وساز، و محیط زندگی جهان امروز است. این استراتژی همچنین به طور خاص، یک پُست استاد-پژوهشگر ایجاد می‌کند و نیز یک نظام ارزیابی ملی از توانایی معمار دارای مجوز دولتی برای انجام مدیریت پروژه به نام و به نفع خود (HMONP) اعلام می‌کند.
دانشجوی معماری پس از دریافت دیپلم دولتی معماری DEA خود، و پس از گذراندن دوره‌ی HMONP و سپس با ثبت نام در نظام معماران، می‌تواند به نام خود و با امضای خود به حرفه‌ی معماری اشتغال ورزد.
معماران سپس می‌توانند در دیگر دوره‌های تخصصی و اختصاصی همچون برخی مسترهای یک ساله و دوساله که منجر به مدرک دیپلم DSA می‌شود شرکت کنند، یا در دوره دکترای ۳ ساله شرکت کنند.
مدرسه معماری پاریس ول دو سِن، در سال ۲۰۰۱ تاسیس شد. این مدرسه از ادغام چهار واحد آموزشی معماری UPA تشکیل شد:
مدرسه معماری پاریس ویل‌مَن / مدرسه معماری پاریس لادفانس / مدرسه معماری پاریس کونفلان / مدرسه معماری پاریس لا سِن
که این آخری، در درون مجموعه‌ی بوزار پاریس قرار داشت. مدرسه پاریس ول دو سن تا سال ۲۰۰۷در سه مکان به صورت موقت بسر می‌برد:
مدرسه هنرهای زیبای پاریس / سمینار [مدرسه دینی] شرانتون لوپون [در حومه‌ی جنوب شرقی پاریس] / نانتِغ [در حومه‌ی غربی پاریس]
از ۲۳ آوریل ۲۰۰۷ این مدرسه در بخش «زاکِ جنوبی پاریس» که در حال توسعه بود، در منطقه ۱۳پاریس، در کنار دانشگاه پاریس ۷ و اندکی پایین‌تر از ساختمان جدید کتابخانه ملی فرانسه استقرار یافت.
این بنا را فردریک بورِل معمار فرانسوی طراحی کرده است، که شامل احیای یک بنای قدیمی صنعتی و افزودن یک بنای مدرن در کنار آن است.